فوریه 10, 2022
امنیتی‌کاران فرهنگی (درباه‌ی علی پورسلیمان و سایت «صدای معلم»)
این بازی‌های امنیتی را جمهوری اسلامی به خوبی از حکومت‌های فاشیستی و توتالیتر آموخته است که حمایت از صنفی‌گرایی محافظه‌کارانه را با چپ‌ستیزی بیآمیزد و برای پراکنده‌سازی اجتماعات مردمی اختلاف‌افکنی کند.
امنیتی‌کاران فرهنگی (درباه‌ی علی پورسلیمان و سایت «صدای معلم»)
اخیرا علی پورسلیمان، مدیر وب‌سایت صدای معلم در مصاحبه با «مشرق نیوز» پیرامون اعتراضات معلمان گفته است: «برخی چپ‌ها (کمونیست‌ها) در میان تشکل‌های صنفی مربوط به معلمان نفوذ کرده و آن را دچار انحراف کرده‌اند.»
او با بیان اینکه با تحصن یا اعتصاب معلمان مخالف است و اعتقاد دارد که اختلافات میان دولت و معلمان نباید به مدرسه کشیده شود، علیه کانون‌های صنفی معلمان می‌گوید: «کانون صنفی توسط رسانه‌های خارج از کشور بزرگ‌نمایی شده تا به‌عنوان تشکیلات معلمان جانمایی شود»!
مابه‌ازای این امنیتی‌کاری‌های پوچ علیه مبارزات صنفی-سیاسی را در سال‌های گذشته میان کارگران، دانشجویان و بازنشستگان به وفور دیده‌ایم.
این گفتمان‌ها که خود را در پوشش «دفاع از مطالبات صنفی» بالا می‌آورند، مدعی می‌شوند که با خواسته‌های صنفی مطرح شده توسط معلم، کارگر و دانشجو همسو هستند اما نیروی معترض حاضر در صحنه را کمونیست‌های خطرناکی معرفی می‌کنند که از خارج حمایت می‌شوند.
این بازی‌های امنیتی را جمهوری اسلامی به خوبی از حکومت‌های فاشیستی و توتالیتر آموخته است که حمایت از صنفی‌گرایی محافظه‌کارانه را با چپ‌ستیزی بیآمیزد و برای پراکنده‌سازی اجتماعات مردمی اختلاف‌افکنی کند.
اهمیت شعار «صنفی، سیاسی است» دقیقا در افشای ماهیت این جریان‌های حکومتی است که از نتایج مطالبه‌گری‌های صنفی اقشار جامعه که بی‌درنگ به سطوح سیاسی گره می‌خورد می‌ترسند.
هنگامی که شعار «نه تبعیض، نه سازش، رتبه بدون خواهش» با «معلم زندانی آزاد باید گردد» و «یه اختلاس کم بشه، مشکل ما حل می‌شه» همراه می‌شود، این خود گویای بینش سیاسی کنشگرانِ صنفی است که آگاهند مشکلات صنفی معلمان به مشکلات بزرگتری گره خورده است.
در این مسیر کوشا باشیم و چهره‌ی صنفی‌کاران امنیتی در هر لباس از فرهنگی تا کارگر و دانشجو را افشا کنیم.
