جولای 8, 2023
اکنونِ هجدهِ تیر؛ مطلبی از لیلا حسین زاده درباره ۱۸ تیر ۷۸
برای تلخیِ تاریخیِ این روزها، طعم شادی ایستادنمان را مزه‌مزه می‌کنیم و در غم و دلتنگی رفقایمان، مثل همیشه خطاب معلم عزیزمان را در گوش هم نجوا می‌کنیم: قوی باش رفیق!
اکنونِ هجدهِ تیر؛ مطلبی از لیلا حسین زاده درباره ۱۸ تیر ۷۸
مطلب از آرشیو – تیر ۱۳۹۸
با رسیدن سالروز ۱۸ تیر ۷۸، و جنایاتی که در این تاریخ صورت گرفت، لیلا حسین زاده فعال دانشجویی محکوم به حبس، مطلبی نوشته که حائز اهمیت است. او در این نامه که در کانال تلگرامی شوراهای صنفی دانشجویان کشور منتشر شده به تاریخ مبارزاتی ۴۰ ساله جنبش دانشجویی اشاره میکند و می نویسد:
“هجدهم تیر، تلاقی‌گاهِ تاریخیِ ٢٠ سال پیش و ٢٠ سال پس از خود است. می‌توان در یکی از بالکن‌های کوی دانشگاه در ١٨ تیر ٧٨ ایستاد و مواجهه و تقاطع ٢٠ سال قبل را با ٢٠ سال بعد در بدن‌های زنده‌ی مقاومت و اعتراض دانشجویان که به پایین پرتاب می‌شوند نظاره کرد.
١٨ تیر واکنشی به قتل‌های زنجیره‌ای است. قتل‌های زنجیره‌ای، سلاخی بازماندگان زندان‌های اعدامِ دهه‌ی ۶٠ بود. قتل‌های زنجیره‌ای به مسلخ کشاندن اندیشه، شعر، کانون نویسندگانِ ضد سانسور و تتمه‌ی نیروی گریز از مرکزِ تمامیت‌خواهی حاکم بود. قتل‌های زنجیره‌ای قتل باقیمانده‌ی هیولای چپ _دیو آزاداندیشی و عدالت‌خواهی_ بود. بدین‌ترتیب قتل‌های زنجیره‌ای در حلقه‌ای از زنجیرِ ٢٠ سال حذف و تصفیه، از ضدانقلاب فرهنگی تا زندان‌ها و اعدام‌های دهه‌ی شصت قرار می‌گرفت.”
لیلا حسین زاده در ادامه به نقش اصلاحات و افشاشدن ماهیت این جریان برآمده از نظام حاکم نزد دانشجویان میپردازد:
” ١٨ تیر ٧٨، روزی که رئیس دولت اصلاحات آن را تحت عنوان “ظلمی هم به نظام و هم مردم” توصیف کرد، روزی که روزنامه‌ها خبر مهم گم شدن یک ریش‌تراش برقی را تیتر زدند و روزی که سعید زینالی‌ها برای ٢٠ سال گم شدند و عزت ابراهیم‌نژادها که تازه جوانانی ٢٢ساله بودند به خاک افتادند، اهمیت خود را از دو چیز می‌گیرد: نخست مواجهه‌ی آگاهانه‌ی دانشگاه با تاریخ خودش و تاریخ حذف و حمله و تصفیه طی ٢٠ سال و جای‌گیری مجدد و سنگربندی در دل این تاریخ. دوم و مهمتر از آن بیرون زدن از “اخته‌سازی” و “پیاده‌نظام سازیِ” دانشگاه از جانب حکومت، فهم آگاهیِ کاذب حکومت‌ساخته‌ای که به‌عنوان اصلاحات به دانشگاه نوشاندند تا با نمایش رنگی و زیبای انتقادی، خوش باشد. بنابراین ١٨ تیر، نوعی لحظه‌ی بازگشت “همان” (در رابطه با ٢٠ سال قبل از خود) بود و جدال و رفع “بیگانگی”ای که در کلِ ٢٠ سال پس از آن در جریان است.
دانشجویانْ آن روز آگاهی خونینی از کذب بودنِ اصلاحات به‌دست آوردند.”
این فعال دانشجویی به جدال اخته‌سازی و بیگانه‌سازی (با شدتی افزون بر پیش) با آگاهی (منسجم‌تر از قبل) در دانشگاه طی پولی‌کردن دانشگاه، تبدیل دانشگاه به بنگاه و “دانشجو” به “مصرف کننده”، منزوی‌کردن دانشگاه از جامعه، سیاست‌زداییِ همه‌جانبه و بدل‌کردن دانشگاه به نوعی ستاد انتخاباتی اشاره میکند و از سوی دیگر آن آگاهی و “نه گویی” به کل این فرایند از جانب طیفی از دانشجویان در جریان بوده است. او همچنین به تظاهرات خرداد ٨٢ کوی دانشگاه میپردازد و پیوند بین جنبش دانشجویی با جنبش زنان و کارگری، و طرح شورایی شدن دانشگاه و در مقابل پاسخی که حاکمیت در سرکوب و زندان به فعالین دانشجویی میدهد. سپس برآمدن مجدد دانشگاه در دهه‌ی ٩٠ علیه منطق خصوصی‌سازی و پولی‌سازی آموزش، علیه تبعیض و حذف طبقاتی، جنسیتی، مذهبی و قومیتی در دانشگاه و جامعه، پیوند با جنبش معلمان و جنبش کارگری، جنبش زنان وجنبش محیط زیست تا قرار گرفتن کنار خیزش فرودستان و مردم.
لیلا حسین زاده تاکید میکند که با گذشت ٢٠ سال از ١٨ تیر ٧٨ این جدال همچنان در جریان است و به تعدادی از فعالین دانشجویی از جمله #محمد_شریفی‌مقدم #مرضیه_امیری #سپیده_قلیان #روح‌اله_مردانی #رویا_صغیری ها #عایشه_نیسی #مجتبی_داداشی اشاره میکند که یا در حال گذران حبس های طولانی مدت اند، یا در بلاتکلیفی بسر میبرند، یا از سرنوشتشان خبری نیست، یا دوران حبس خود را به جرم انتقاد از سیاست‌ها گذرانده‌اند و موعد آزادی آن‌ها فرا رسیده و هنوز بسیاری از فعالان دانشجویی نوبت خود را برای نتیجه‌ی دادگاه تجدیدنظر و اجرای حکم به انتظار می‌کشند. سرنوشت این دانشجویان (همچون بسیاری دیگر در سال‌های گذشته) گواه آن است که همچنان سعید زینالی و فرشته علیزاده و عزت ابراهیم‌نژادها کِش آمده‌اند و دنباله‌دار شده‌اند، چه در مقاومت و چه در سرکوب.
او تاکید میکند که همچنان جدال در جریان است وصدایی که در گام نخست خود را مستقل از کل حاکمیت و بازی‌های صندوق رایی آنان می‌داند، بر حق رایگان و همگانی آموزش پای می‌فشرد، علیه منطق خصوصی‌سازی می‌ایستد، همه‌جا سنگربندی خود را به موازات و در حمایت از فرودستان _ کارگران، معلمان، بازنشستگان، زنان و جنبش‌های حاشیه_ استوار کرده است. صدایی که خط مرزهایش شفاف‌تر و صریح‌تر شده و با تمام قوا در پیوندی که در کلان‌ترین سطح با طبقه‌ی کارگر برقرار کرده، پروژه‌ی منزوی‌سازی و سیاست‌زدایی و پیاده‌نظام سازی دانشگاه را به شکست کشانده است.
این فعال دانشجویی مطلب خود را اینچنین پایان میدهد: “در ١٨ تیر ٩٨ وقتی هنوز سایه‌ی سیاه سرکوب بر فراز دانشگاه سیطره دارد، به خود، راه خود، هم‌سنگرهای در بندِ خود، تاریخ خود و مقاومتمان نگاه میندازیم، راه، روشن است و همچنان ایستاده‌ایم. ما ١٨ تیر را به عنوان یکی از لحظات برونی شدن سوژه‌ی مقاومت دانشجو در عین حفظ کردن سنگر درون دانشگاه، به‌خوبی پاس داشته‌ایم. این امر چه در همبستگی با سایر جنبش‌های فرودستان و چه در جایگاه نمادین اعتراض دی ماه دانشگاه تهران، یعنی زیر سردر دانشگاه، مرز بین خیابان و دانشگاه نمود یافته است.
برای تلخیِ تاریخیِ این روزها، طعم شادی ایستادنمان را مزه‌مزه می‌کنیم و در غم و دلتنگی رفقایمان، مثل همیشه خطاب معلم عزیزمان را در گوش هم نجوا می‌کنیم: قوی باش رفیق!”
—————————————–
منبع: کانال تلگرام دانشگاه سنگر آزادی و برابری
