طرحی از کنش و گفتمان سیاسی در ایران بر زمینه‌ی جهانی−دورانی آن
مواجهه‌ی ایران با قدرت‌های استعماری از زمان صفویه شروع شد، اما در دوره‌ی قاجار، به ویژه در اواخر آن بود که به یکی از مسئله‌های عمده‌ی کشور، و گاه مهمترین آنها، بدل شد. درگیری ایران بیشتر با روسیه و انگلیس بود، هم به صورت مستقیم هم درقالب پدیده‌ی نفوذ و فشار غیرمستقیم. مسئله‌ی استعمار از اواخر قرن ۱۹ شناخته شد و خواست مقابله با آن به تدریج مطرح گردید.

ایران کشوری موجود بود، و حکومتی مرکزی داشت در یک ظرف ملوک الطوایفی و تیول‌داری. جنبش مشروطیت با ایده‌ی دولت‌سازی نو پا گرفت. مفهوم قانون رواج یافت و موضوع “ملت” و حق نمایندگان آن برای تعیین سیاست مطرح شد. دولت مقتدرِ مدبّر مفهوم کانونی ایدئولوژی مشروطیت بود. حُریّت در خودتعیین‌گری دولت و رعایت منافع ملت از سوی آن دیده می‌شد.

دو انقلاب، ایران را نجات دادند و نگذاشتند به سرنوشت عثمانی دچار شود: انقلاب مشروطیت و انقلاب اکتبر روسیه. انقلاب مشروطیت کشور را سیاسی کرد و بخش‌هایی از مردم را به خودآگاهی رساند برای دفاع از کشوری که انقلاب آن را کشور خودشان کرده بود. “کشور ما” اکنون معنای تازه‌ی شورانگیزی داشت. انقلاب بولشویکی فشار روسیه‌ی تزاری را از روی ایران برداشت و از خطر تجزیه‌ی کشور کاست. پس از انقلاب اکتبر جایگاه ایران در سیستم جهانی امپریالیستی تغییر کرد. دیگر اساس سیاست غرب در قبال ایران نه سلطه‌ی مستقیم بر آن، بلکه این بود که این کشور به کمونیسم نگراید. در گذار از دخالت استعماری به وابسته‌سازی امپریالیستی، وظیفه‌ی مقدم دولت ایران مصون داشتن کشور از کمونیسم شد. نفت باعث تشدید وابستگی شد، چون ایران دیگر نه فقط با موقعیت سوق الجیشی، بلکه با داشتن منبعی حیاتی برای اقتصاد امپریالیستی، و بازاری بزرگ و دولتی دارای درآمد مشخص می‌شد.

از اواخر دوره‌ی قاجار پارادایم دولت قوی مدبّر شکل گرفت و با رشد اندیشه‌ی ناسیونالیستی و برآمد مفهوم ملت، به آن آرزوی یکی‌شوندگی با ملت هم افزوده شد. عرصه‌ی امر سیاسی شکل گرفته با مشروطیت، در قالب انجمن‌ها و نشریه‌ها، خود مبلغ این پارادایم بود. اما مسیری که این پارادایم می‌گشود مستلزم ویران کردن عرصه‌ی مستقل امر سیاسی و عبور از روی آن بود. می‌گویند رضاشاه به آرمان مشروطیت خیانت کرد. به این گفته باید افزود که البته خیانت در نفس آرمان دولت قوی مدبر بود. بدون وجود عرصه‌ی امر سیاسی، آنچنان که بتواند از خود دفاع کند و گسترش یابد، استبداد طبیعی‌ترین گرایش در عرصه‌ی سیاست است.

هم از راه تحلیل طبقاتی ترکیب عرصه‌ی سیاست رسمی در پایتخت یا کسانی که فرصت حضور در آن را داشتند و کلاً کسان و محفل‌هایی که می‌توانستند بر آن تأثیر بگذارند، و هم از راه تحلیل گفتمان سیاسی چیره که پیشروترین مفهوم در آن “قانون” است، به سادگی می‌توانیم به این نتیجه برسیم که از نظم “مشروطه” آزادی در نمی‌آمد و آن نظم به قانون اساسی خود هم وفادار نمی‌ماند. نظم اجتماعی نو در آن دوره تنها با انقلاب دهقانی و جنبش شهری ضد اشرافیت می‌توانست فرصت بروز بیاید. آنچه به عنوان مدرنیزاسیون رضاشاهی شکل گرفت، حرکتی در ادامه‌ی سیاست فراکسیونی از اشراف اواخر قاجار بود، با این تفاوت که رضاشاه و اطرافیانش تازه‌نفس بودند. رضاشاه یک شرط دوگانه را برآورده کرد: آنچه بخش آینده‌نگر قشرهای فرادست می‌خواستند، و آنچه امپریالیسم برای مقابله با کمونیسم می‌خواست. در زمانی که او به عنوان وردستِ سید ضیاءالدین طباطبایی، عامل انگلستان، کودتا کرد، در پایتخت به نوعی یک آگهی استخدام ابلاغ شده بود. او به آن پاسخ داد، ممکن بود کسی دیگر پاسخ دهد. یک نظامی بی‌سواد اما فرصت‌‌طلب جای خالی را اشغال کرد. اینکه رضاشاه بی‌سواد بود و همزمان نماد نوسازی ایران شد، پرمعناست؛ نشان می‌دهد ترکیب کردن قدرت با تکنیک، و تجهیز آن با ایدئولوژی‌ای نوسازی شده و دستگاه مدرن کنترل و سرکوب نیاز به شعور خاصی ندارد. آن گونه که در دیگر کشورها هم دیده می‌شود، این روندی است که خودبه‌خود پیش می‌رود و کارگزاران مناسب را پیدا می‌کند.

در آن دوره‌ی پس از مشروطیت، چپ ایران تازه پا گرفته بود. از بدبیاری‌های ایرانی یکی این بود که نیروی چپ هم، متأثر از بلشویسم، اندیشه‌اش را در قالب دولت قوی مدبر یکی‌شونده با ملت ریخت. ایران کشوری با ترکیب جمعیت دهقانی بود و توجه چپ به دهقانان در قالب اندیشه‌های مبتنی بر تجربه‌ی روس‌ها پیامدهایی داشت: از جمله احتیاط در برخورد به مذهب و ملایان، و همزمان نگاه همراه با سوءظن به مردم بر پایه‌ی این باور که چون ناآگاه و نامنظم‌اند، نیاز به رهبری از بیرون دارند. درست است که چپ به سیاست‌ورزی مستقل از دولت و در برابر دولت روآورد و از این نظر تا حدی به تقویت عرصه‌ی امر سیاسی کمک ‌کرد، اما نگاهش به دولت بود و مسئله‌ی انقلاب را به مسئله‌ی دولت مطلوب فرومی‌کاست. جامعه‌گرایی در پارادیم چیره جایی نداشت. سازمان‌های دموکراتیک از ملحقات حزب بودند و آرمان حزب آن بود که به دولت تبدیل شود. این خط مشیِ اکثر قریب به اتفاق حزب‌های کمونیست بود. در روسیه، ناسیونالیسم در سیاست متمرکز توسعه‌گرا آرمان چیرگی بر عقب‌ماندگی را متحقق دید.

در شمال ایران جمهوری‌های شوروی قرار داشتند، در شرق و غرب و جنوبش استعمار حضور مستقیم داشت. امپریالیسم انگلیس موقعیت ویژه ایران را پذیرفته بود و در توانش نبود که ایران را هم به زیر سلطه‌ی مستقیم خود درآورد. از نظر سیستم جهانی امپریالیستی موقعیت ویژه‌ی ایران تا پیش از جنگ جهانی دوم قابل پذیرش بود؛ ناخرسندی آنجا پدید آمد که آزادی عمل موقعیت ویژه به رضاشاه اجازه داد به آلمان نازی تمایل نشان دهد. مجازات شد، حذف شد و از کشور اخراج شد. موقعیت ویژه اما ادامه یافت و کشور استقلال صوری خود را حفظ کرد.

• با تمرکز بر وابستگی رژیم به امپریالیسم، از پایه‌های درونی استبداد در جامعه و فرهنگ غافل می‌ماند،
• اساس ارتجاع و نیروبخش به آن را به لحاظ طبقاتی در بورژوازی کمپرادور می‌دید،
• منبع و پاسدار شر را دولت وابسته می‌دانست و وعده می‌داد با برانداختن آن و قطع وابستگی دوران خیر فرا خواهد رسید،
• در برابر دولت، ملت یا خلق را قرار می‌داد که در مجموع همگن تلقی می‌شد؛ چندان توجهی نمی‌کرد به لایه‌های طبقاتی و شأن‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی در درون آن، به تبعیض جنسیتی، و به نابرابری‌ها در درون آن به لحاظ قومی و اعتقادی و فرهنگی،
• با خلق‌گرایی خود، در دیدن و نقد سنت‌گرایی، مذهب‌گرایی و عقب‌ماندگی عمومی خلق، سست بود،
• در فقر و فلاکت این امکان را نمی‌دید که به خشونت و تحکیم استبداد و ارتجاع بینجامد؛ به نفس کینه‌ورزی و خشونت حساس نبود،
• به دانش و فرهیختگی به عنوان لوازم رهایی نمی‌نگریست؛ نسبت به خرافه و لومپنیسم حساسیت ایجاد نمی‌کرد،
• توسعه‌ی اقتصادی را عمدتاً به عنوان تشدید وابستگی می‌دانست و این ساده‌نگری را رواج می‌داد که با قطع وابستگی اقتصاد جهش خواهد کرد،
• غرب را به امپریالیسم تقلیل می‌داد و تبیینی که از بخش پسندیده‌ی اندیشه‌های پروریده شده در غرب می‌داد، آن را از زمینه‌ی تاریخی و فرهنگی‌اش برمی‌کند،
• مدرنیزاسیون را عمدتاً سخت‌افزاری می‌دید و به جلوه‌ی وجه فرهنگی آن در کشور با شک و چه بسا به عنوان غربزدگی می‌نگریست.