بُرون‌افکنی
بینش اسطوره‌ایِ تخطئه‌کننده‌ی انقلاب ۱۳۵۷ تا جایی پیش می‌رود که از انقلاب یک دیگریِ مطلق می‌سازد، و آن را از درونی که این بینش می‌خواهد تبرئه‌اش کند، بیرون می‌افکند. این بینشِ اسیرِ دوگانه‌بیینیِ اهورایی-اهریمنی، انقلاب را به اهریمن نسبت می‌دهد.

پیوسته به این تصور‌، برساختن دوگانه‌ی ایرانِ آریاییِ اهورایی و آیینِ اهریمنیِ از بیرون هجوم آورده‌‌ی اسلام است. مثل دیگر موردهای بُرون‌افکنی (projection)، در اینجا نیز پای سلب مسئولیت از خود و گروهی خودی در میان است که به آنها هویتی در اصل منزه نسبت داده می‌شود. این یک سیاست هویت است که روی دیگر سکه‌ی سیاست هویت اسلام‌محور است: آریایی در برابر اسلامی.

ایرانِ دارای ذات پایدار آریایی همان قدر یک پندار جدید است که گمانِ تمدن‌سازی گرد اسلام ناب. بنیادگرایی آریایی تنها با تحریف تاریخ می‌تواند اسلام را بیرونی کند، همان گونه که بنیادگرایی اسلامی با تقلیل ایران به اسلام و تصفیه‌ی تاریخ آن خود را موجه می‌سازد.

اسلام پدیده‌ای بیرونی نسبت به ایران نیست. پژوهش‌های تاریخی، اسطوره‌ی اشغال تمدنی ایران با سپاه عرب مسلمان را پس می‌زنند. این افسانه‌‌ی جدید محصول ناسیونالیسم است، و هیچ پشتوانه‌‌ی جدی‌ای در سندهای تاریخی، به طور مشخص گنجینه‌ی ادبیات فارسی و عربی ندارد که از نمونه‌های برجسته‌ی جهانی صداهای متکثر در پیش از عصر جدید است. خود بنیادگرایی اسلامی هم ناشی از یک وَراریخت ناسیونالیستی الاهیات سیاسی اسلام است. امت‌گرایی یکی از متاستازهای ملت‌گراییِ بدخیم شده است.

چسبِ سیاستِ هویتِ برساخته نتوانست شکاف میان مردم و حکومت را بپوشاند. مدرنیزاسیون، آمرانه بود و فاقد اراده و برنامه برای بالا بردن توان جذب در ساختارهای جدید به منظور جبران پیامدهای فروپاشی ساختارهای کهن. این سیاست به بحران هویت راه برد. جریان “بازگشت به خویش”، که در درون محافل جکومتی هم نفوذ داشت، سرانجام شکل صریح اسلام‌گرایی به خود گرفت.

اکنون دوباره آن ایدئولوژیِ شکست‌خورده سربرآورده و به شکلی افراطی‌تر سیاست هویت آریایی و شاهنشاهی را تبلیغ می‌کند. اسطوره‌های شاهنشاهی از اسطوره‌های اسلامی شکست خوردند و از صحنه‌ی جلویی کیش دولت رانده شدند. اما دوباره سربرآورده‌اند و در تلاش برای قدرت‌گیری دوباره هستند.

صحنه‌ی سیاست در ایران را می‌توان به خیمه‌شب‌بازی تشبیه کرد. عروسک‌ها را می‌توان اساطیری دانست که کسانی از پشت صحنه آنها را به جان هم می‌اندازند. با این گونه نگاه، اساطیر وسایلی بی‌‌روح و بی‌اراده به نظر می‌آیند. اما قضیه را می‌توان به گونه‌ای دیگر هم دید و درست‌تر آنکه این گونه ببینیم: اساطیر جان و توان حرکت دارند، ذهن‌ها را مُسخّر می‌کنند؛ بازی‌شان تابع کشش نخ‌هایی نیست که معرکه‌گیران به دست و پای آنها بسته‌اند. گردانندگان اینان را می‌گردانند و اینان گردانندگان را. عرصه‌ی سیاست همچنان گشوده به روی اساطیر است، و این آفت سیاست در ایران است.

چگونه می‌توان این آفت را دفع کرد؟ چاره‌ی اسطوره، فکر است، فکر انتقادی. فکر اجتماعی و سیاسی روشن و سنجش‌گر، معطوف به ساختارها، طبقه‌ها و گروه‌ها و منافع آنها است، و مفهوم حق را محور قرار می‌‌دهد. طلسم پندار اسطوره‌ای را می‌شکنیم اگر به جای هویت‌های کلان، افسانه‌پردازی درباره‌ی آنها و تفکیک و ایجاد تقابل میان خودی و دیگری، به انسان‌های واقعی و حقوق آنها، به ساختارها، به تقسیم‌بندی‌ بالادستان و فرودستان، و به تبعیض و خشونت ساختاری نظر دوزیم و آنها را مبنای قضاوت درباره‌ی هر دوره‌ی تاریخی قرار دهیم.

لیبرالیسم جبون
اکنون در هر گوشه یک بساط خیمه‌شب‌بازی برپاست. نقالان با افسانه‌پردازی‌هایشان به عوامفریبی مشغول‌اند. یک کانون مهم عامی‌گری در میان طبقه‌ی متوسطی است که تحصیل‌‌کرده است.

طبقه‌ی متوسط جدید در انقلاب شرکت فعال داشت و از زمینه‌چینان آن بود. این طبقه “زندگی نرمال” داشت، اما به‌حق، حقِ مشارکت سیاسی می‌خواست. پس از انقلاب حق مشارکت را به دست نیاورد، “زندگی نرمال” را هم از دست داد. اکنون بخشی از آن، سرخورده از وضعیت، نیروی گرایشی قوی شده که تنها به “زندگی نرمال” می‌اندیشد و آرمان مشارکت را فروگذاشته است. اگر فرونگذشته بود، دچار نوستالژی دوران پهلوی نمی‌شد.

لیبرالیسم متمرکز بر نرمالیزاسیون، گونه‌ای جبون از لیبرالیسم است. تأکید بر حق مشارکت، شاخص لیبرال شجاع است. چنین لیبرالی جدیت فکر خود را در نگاه انتقادی به وضعیت در دوره‌ی شاه هم نشان می‌دهد.

ممکن است گفته شود تداوم “زندگی نرمال” در زمان شاه سرانجام حق مشارکت را هم به دنبال می‌آورد، در نتیجه نمی‌بایست زیاده‌خواه بود و به مخالفت با رژیم پرداخت. نخست اینکه “زندگی نرمال” در آن دوره نصیب همگان نمی‌شد. بحران اقتصادی از اوایل دهه‌ی ۱۳۵۰ به تدریج آشکار شد و زندگی نرمال موجود را هم آشفته کرد. دیگر اینکه گسترش “زندگی نرمال”، در معنای برخی آزادی‌های اجتماعی و امکان برای مصرف در صورت داشتن، روی به سوی دموکراتیزاسیون نداشت. اتفاقا شاه سیستم را بسته‌تر کرد، چیزی که از علایم آن تشکیل حزب واحد رستاخیز، و تشدید سانسور و بگیر و ببند بود. “فضای باز سیاسی” در دوره‌ی مشرف به انقلاب، از تحمیل‌های دولت آمریکا به شاه بود. دولت کارتر این جمع‌بندی را مبنای سیاست‌گذاری خود قرار داده بود که دیکتاتوری‌ها دیگر ضامن ثبات و مقابله با کمونیسم نیستند و باید نرم شوند. و آن هنگام شاه در سطح جهانی یکی از نمادهای منفور استبداد بود. “فضای باز سیاسی” جای حق واقعی برای مشارکت را نمی‌گرفت و نمود دموکراتیک شدن نبود. این گمان که رژیم شاه می‌توانست خود به خود دموکراتیک شود، بی‌پایه است. اینکه او در روزهای انقلاب فرمان به خشونت بی حد و حصر نداد، به دلرحمی و مردمدار بودن او برنمی‌گردد؛ او هر چه قدرت‌مندتر می‌شد، مستبدتر و بی‌رحم‌تر می‌گردید. اما در اصل فردی کم‌مایه و ترسو بود و به محضِ احساس خطر و ناامنی فرار را بر قرار ترجیح می‌داد. گوش شاه  در روزهای انقلاب به حرف سفیران انگلیس و آمریکا بود و ضربان قلب مضطربش که می‌گفت هر چه زودتر از مهلکه بگریز. از جبونی و گریزپایی او باید خوشحال باشیم، اما لازم نیست به این خاطر از او تشکر کنیم.

• تحریف‌کنندگی این ساده‌سازی به نگاه رعیت‌وار به سلطان برمی‌گردد، به این گمان که شاه بود که مملکتی را که مِلکش بود نوسازی کرد.
• روند تجدد از دوران پهلوی، یعنی از اواخر دوران قاجار آغاز شده بود. معماران آن تعداد به نسبت پرشماری از روشنفکر و صاحب‌منصب و فعال سیاسی بودند. شاهان پهلوی از فکر آنان بهره گرفتند، در عین حال بسیاری از آنان را سرکوب کردند.
• پیش‌برنده‌ی تجدد آمرانه‌ی پهلوی‌ها نه یک فکر باز، بلکه اقتضای قدرت، منافع طبقاتی فرادستان و نقش در سیستم جهانی بوده است.
• الگوی نوسازی‌ای که محمدرضاشاه پیش گرفت، بر اساس رشد موزون در سرتاسر کشور، رفع تبعیض و چاره‌اندیشی برای انتگراسیون اجتماعی و سیاسی و فرهنگی نبود. خود انقلاب نشانه‌ی روشن شکست این الگو است.