فوریه 18, 2022
به یاد ستاره‌های درخشان خلق ترکمن
آنچه در «ترکمن صحرا» به وقوع پیوست به یک معنا «راهکار سوسیالیستی» مسأله‌ی «حق تعیین سرنوشت برای ملت‌ها» بود. راه‌حلی که با تضعیف حاکمیت مرکزی به سوی تقویت هرچه بیشتر شوراهای خلقی می‌رفت و می‌توانست چشم‌اندازی را نشان دهد که در آن سراسر ایران «ترکمن صحرا» بشود. امروز آن راه همچنان چشم‌انداز سوسیالیستی ماست و خاطره‌ش در انتظار احیا.
به یاد ستاره‌های درخشان خلق ترکمن
۲۹ بهمن ۱۳۵۸ بود که رژیم اسلامی چهار رهبر برجسته‌ی شوراهای خلقی ترکمن صحرا را اعدام کرد و جسدشان را در جاده بجنورد رها کرد:
شیرمحمد درخشنده توماج
عبدالحکیم مختوم
طواق محمد واحدی
حسین جرجانی
مهمترین خواستهای شورا و ستاد مرکزی خلق ترکمن عبارت بودند از:
✔️تشکیل شوراهای انقلابی از طریق رأی آزاد مردم منطقه؛
✔️سپردن زمینهای خاندان پهلوی و فئودالها به دهقانان؛
✔️لغو تمامی محدودیتهای ملی و فرهنگی علیه خلق ترکمن؛
✔️سپردن اداره امور منطقه به به ترکمنها در چارچوب ایران آزاد و یکپارچه
✔️تشکیل جغرافیایی خلق ترکمن از جرگلان تا بندر ترکمن.
اما سرمایه‌داری ناسیونالیستی مذهبی جمهوری اسلامی همان راهی را پیمود که سرمایه‌داری ناسیونالیستی پهلوی. جمهوری اسلامی مانند رژیم پهلوی، اتهام تجزیه طلبی را به عنوان بخشی از کارزار تبلیغاتی بورژوازی ایران علیه نیروهای چپ و کمونیست و فعالین فرهنگی این ملل، متوجه شوراهای ترکمنصحرا و ستاد کرد.
پاسداران جمهوری اسلامی پس از تحمیل یک جنگ خونین به مردم گنبد در فرودرین ۱۳۵۸ هنگامی که با مقاومت عمومی و مسلحانۀ مردم روبرو شدند، در بهمن ماه همین سال با هدف سرکوب جنبش دهقانی ترکمنصحرا و با انگیزۀ انتقام‌گیری از توده‌های مبارز آن منطقه، اقدام به ربودن و سپس ترور رهبران آنها کردند.
آنچه در «ترکمن صحرا» به وقوع پیوست به یک معنا «راهکار سوسیالیستی» مسأله‌ی «حق تعیین سرنوشت برای ملت‌ها» بود. راه‌حلی که با تضعیف حاکمیت مرکزی به سوی تقویت هرچه بیشتر شوراهای خلقی می‌رفت و می‌توانست چشم‌اندازی را نشان دهد که در آن سراسر ایران «ترکمن صحرا» بشود.
امروز آن راه همچنان چشم‌انداز سوسیالیستی ماست و خاطره‌ش در انتظار احیا.
