سالی را و قرنی را پشت سر می‌گذاریم که اگر از حیث تحلیلی تجلی بدبینی فکر بود اما برای ما سوسیالیست‌ها توأم با «خوش‌بینی اراده» هم بود. و ما به دنبال بیرون کشیدن جوانه‌های امیدواری از گذشته‌ایم تا راه سوسیالیسم را پیوسته‌تر از قبل دنبال کنیم.

 

---

---

 

 

مبارزه ادامه دارد

نگاهی مختصر به قرن سوسیالیسم ایرانی

 

سالی را و قرنی را پشت سر می‌گذاریم که اگر از حیث تحلیلی تجلی بدبینی فکر بود اما برای ما سوسیالیست‌ها توأم با «خوش‌بینی اراده» هم بود. و ما به دنبال بیرون کشیدن جوانه‌های امیدواری از گذشته‌ایم تا راه سوسیالیسم را پیوسته‌تر از قبل دنبال کنیم. اگر به این فهرست بنگریم متوجه می‌شویم که دلیلی برای مأیوس شدن و نشستن نداریم. ما اگر خود را ادامه‌ی این قطار می‌دانیم، وظایفی بس سنگین و کارهایی بسیار بر دوش ماست که اگر هم انجام‌شان دیر شده اما ضروری ست تا برای‌شان بپا خیزیم. مرور این زیر هر یک از این

از تشکیل «شورای مرکزی اتحادیه‏های کارگری تهران» در مهر 1300 به کوشش سید محمد دهگان که ظرف دو سال از هنگام تشکیل از ۸ هزار نفر به ۱۲ هزار نفر رسیدند تا اعتصاب بزرگ 11 اردیبهشت 1308کارگران پالایشگاه نفت آبادان؛

از جمهوری شوروی سوسیالیستی گیلان تا مبارزات شیخ محمد خیابانی؛

از ۵۳ نفر تقی ارانی تا شکل‌گیری حزب توده‌ی ایران در ۱۳۲۰؛

از تشکیل شورای متحده‏ی کارگران ایران (معروف به «شورای مرکزی») تا تشکیل حکومت فرقه دموکرات آذربایجان و کردستان؛

از قیام ۳۰ تیر ۱۳۳۰ تا ملی شدن صنعت نفت به رهبری دکتر مصدق و مبارزات کارگران جنوب؛

از قیام افسران خراسان تا مقاومت خسرو روزبه؛

از مقاومت وارطان سالاخانیان تا خنده‌ی هوشنگ انوشه به هنگام اعدام؛

از حزب سوسیالیست خنجی و تختی تا گروه فلطسین پاکنژاد؛

از مجاهدین خلق تا چریک‌های فدایی خلق؛

از گلسرخی تا دانشیان؛

از کانون نویسندگان ایران تا سازمان کنفدراسیون دانشجویان ایران؛

از مقاومت کارگران چیت ری تا ۱۰ شب انستیتو گوته؛

از قیام بهمن ۱۳۵۷ تا خروش ترکمن صحرا؛

از مقاومت کردستان تا خلق عرب اهواز؛

از شوراهای کارگری اول انقلاب تا مقاومت ۳۰ خرداد ۱۳۶۰؛

از مقاومت در زندان‌های دهه ۱۳۶۰ تا ایستادن ببرهای ۱۱۳۶۷؛

از شورش اسلامشهر و کوی طلاب تا مقاومت کارگران نفت تهران؛

از مقاومت نویسندگان کشته در قتل‌های زنجیره‌ای تا مقاومت دانشجویان در ۱۸ تیر ۱۳۷۸؛

از جنبش سندیکایی دهه ۱۳۸۰ ایران تا مقاومت کارگران خاتون‌آباد؛

از جنبش دانشجویی چپ تا مقاومت کمپین یک میلیون امضاء؛

از تظاهرات ۲۵ خرداد ۱۳۸۸ تا عاشورای ۱۳۸۸؛

از جریان صنفی دانشجویان ایران تا کانون‌های صنفی معلمان؛

از مقاومت کارگران هفت‌تپه و فولاد تا مقاومت کارگران هپکو و آذرآب اراک؛

از مقاومت بازنشستگان تا کمپین اعتراضی کارگران نفت؛

از قیام دی ۱۳۹۶ تا قیام مرداد ۱۳۹۷؛

از مقاومت نوید افکاری تا ایستادگی محمد ثلاث؛

از غُرش فریبرز رئیس‌دانا تا طنین صدای بکتاش آبتین؛

از قیام آبان ۱۳۹۸ تا قیام تشنگان ۱۴۰۰؛

این همه جنبش و جوشش و پویندگی به ما اجازه نمی‌دهد که دمی خود را به افسردگی و بی‌عملی بسپاریم. بسیاری از این جنبش‌ها در شرایطی بسیار سخت‌تر از ما بالیدند و از صفر شروع کردند تا ساختند و ایستادند. شکست‌های هر یک سکویی شد برای برآمدن حرکت بعدی. راهکار سوسیالیستی چیزی نیست مگر توان تبدیل کردن انباشت این لحظات شورانگیز و انقلابی به یک آلترناتیو برای اکنون و در راه آن رزمیدن و زندگی را شکل دادن.

 

---