جمهوری اسلامی “همه ی داشته هایش” را رو کرده بود، دو طرف پیاده رو در قُرقِ کامل غرفه های حکومتی بود که همه نوع خدمتی ارایه می کردند از پخش مواد خوراکی تا انواع مشاوره، غرفه های هنری مخصوص رنگ آمیزی صورت بچه ها تا سرودخوانی وابستگان به تلویزیون و ارتش، فراجا

 

---

 

افول حکومتی که انقلاب مردمی را ربود!

روز ۲۲ بهمن جلوه ای از حضور در خیابان های تهران، اما نه حضوری برای پاسداشت انقلابی ناکام که جز فقر و بیکاری و تبعیض و نابرابری ظلم و ستم و بی‌عدالتی، شکنجه و زندان و اعدام، جنگ و ویرانی و ورشکستگی اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اخلاقی دستاوردی نداشت.
برعکس حضوری برای گرد آوری حامیانی در مقابله با خیزشی انقلابی که قریب شش‌ماه سراسر ایران را در برگرفته است، حضوری که نمایش ابزار سرکوب و ارگان سرکوبگر بود و در کنار آن هزینه‌کرد منابع بسیار برای جلب حاضرین و بازارچه ای از سازه های موقت با انواع کالاهای خوراکی برای پذیرایی مردمی که از گوشه و کنار و حاشیه های فقر زده‌ی تهران به خیابان آزادی آورده شده بودند. و در نهایت خیابان آزادی جز پسمانده زباله کالاهای مصرفی که به دست کارگران شهرداری جارو می‌شد دستاورد دیگری نداشت.

گزارش زیر هم نمونه ای از مشاهدات ۲۲ بهمن ۱۴۰۱ در محدوده‌ای از خیابان آزادی و انقلاب است

با سلام
من نیز روز ۲۲ بهمن از ساعت ۱۱/۳۰ تا ۱۳/۳۰ در خیابان آزادی بودم، از تقاطع نواب – آزادی تا چهار راه ولی عصر پیاده رفتم، جمهوری اسلامی “همه ی داشته هایش” را رو کرده بود، دو طرف پیاده رو در قُرقِ کامل غرفه های حکومتی بود که همه نوع خدمتی ارایه می کردند از پخش مواد خوراکی تا انواع مشاوره، غرفه های هنری مخصوص رنگ آمیزی صورت بچه ها تا سرودخوانی وابستگان به تلویزیون و ارتش، فراجا، و بی شماری وزارت خانه های مختلف، نام نویسی برای حوزه های علمیه، صندوق نذورات و صدقات، صندوق کمک به زلزله زدگان و حتی صندوق تهیه «نان» برای محتاجان. حضور نیروهای انتظامی و به نمایش گذاشتن خودروها و پرسنل با انواع ادواتِ حفظ امنیت بسیار چشمگیر بود. شعارها عمدتاً: مرگ بر آمریکا، اسراییل و منافق بود و شعاردهندگان پراکنده، بیشتر آنها پرچم ها را تکان می دادند، خانم های چادری و بچه ها به چشم می آمدند کمتر خانم مانتو پوشی دیدم. جلوی غرفه های صلواتی ازدحام خلق الله بود و قیل و قال بچه ها.

از احزاب مجاز مثل موتلفه و کارگزاران بر خلاف سنوات گذشته، هیچ پلاکارد و بروشوری دیده نمی شد.

این مسیری که من دیدم ( از نواب تا ولی عصر) جمعیت ”زیاد” بود.

 

---